Karya

Karya is een bergachtig groot dorp in Lefkas en het verhaal is verbonden met "Karsaniki"-steek, een uniek soort borduurwerk, heel anders dan het traditionele handwerk op het eiland.

Vrouwen van Karya gebruiken deze steek tot op de dag van vandaag in borduurmotieven met originele ontwerpen en levendige kleuren.

Maar achter de ingewikkelde steek gaat een verhaal schuil dat de kracht van menselijke moed bewijst. Dit verhaal gaat over een vrouw die in haar jeugd haar rechterhand verloor. Maria Stavraka was de vrouw die tegen het einde van de 19e eeuw de "Karsaniki" steek 'ontdekte' en perfectioneerde met alleen de linkerhand.

De eigenaardigheid van de karsaniki-steek houdt hier echter niet op. Een man genaamd barba Argiris Stavrakas die tijdens de oorlog van 1912 zijn twee benen had verloren, was de aanhanger van "Koutsohero" (de bijnaam betekent vrouw met één arm). Hij borduurde ook en gaf les aan de dorpsvrouwen. Sinds een jaar probeert Theodoros Katopodis, inwoner van Karya, een museum op te richten om niet alleen de "karsaniki"-steek te herbergen, maar ook het handgeweven en gebreide handwerk van dorpsvrouwen van alle soorten. Het is een liefdeswerk om de legende van "Koulsohero" levend te houden.

Maria "Koutsohero" werd geboren in Karya tussen 1860 en 1865. Toen ze tien jaar oud was, viel ze van een boom en raakte ernstig gewond aan haar rechterhand. Artsen hadden destijds niet de middelen om het te redden en zagen zich genoodzaakt het te amputeren. Bij een soortgelijk ongeval brak ze ook haar linkerhand. Alles leidde tot een ellendig leven van een invalide. Zoals ze later vertelde, toen ze negentien jaar oud was, terwijl ze haar geit aan het grazen was, ging de hemel open en viel er een brandende boom voor haar. Ze hoorde tussen de vlammen een stem die haar beval naar het dorp te gaan en de dorpsmeisjes te leren borduren zoals vroeger. Sindsdien was Maria toegewijd aan haar "goddelijke" missie. Ze leerde met één hand borduren, 'ontdekte' de karsaniki-steek en tekende bloemen, bomen, doornen, bladeren en vogels in linnen stoffen. Het dorp accepteerde haar eerst niet als lerares en ze voelde zich vaak vernederd. Maar toen haar dorpsgenoten eenmaal kennis hadden gemaakt met haar werk, mochten hun dochters naar de plaats gaan.

Maria was enthousiast over haar werk (borduurwerk) en met koningin Sophia richtte ze in Karya een handwerkschool op met de naam "Proodos" (vooruitgang). "Koursohero" stierf in 1948. Ze zou tot haar laatste uur borduren. Een paar jaar later werd in het hele dorp de "Royal Welfare" opgericht. Nu heet het "National Welfare Organization" en wordt gebruikt om dorpsvrouwen te voorzien van garen en stoffen. Ze kregen op deze manier een goed inkomen. De laatste jaren namen de handelaars echter de plaats in van de Welzijn. Vrouwen werden gedwongen het materiaal te kopen en de handelaars namen de borduurmotieven mee die ze tegen zeer hoge prijzen verkochten. Tegenwoordig is deze handel zeer beperkt en borduren dorpsvrouwen alleen de bruidsschat van hun dochters en zonen.

Barba Argiris Stavrakas was Maria's medewerker. Zijn ernstige handicap (hij raakte gewond tijdens de oorlog in 1912 en ze lieten zijn beide benen emputeren) dwong hem tot borduren, wat geen gewoonte was voor mannen. Barba Argiris werd geboren in 1897 en keerde na de oorlog van 12 terug naar zijn dorp. Hij moest zijn gezin onderhouden. Hij leerde van de karsaniki-steek. In feite was zij het die aandrong en zich op de taak stortte. Zijn borduurwerken zijn echte kunstwerken. Tegelijkertijd gaf hij les met Maria de dorpsvrouwen en stierf in 1963.

In hetzelfde dorp woont vandaag een andere oude man die niet borduurt maar weeft. Hij wordt weerhaakjes Nicolas genoemd en in zijn weefgetouw nam het traditionele handgeweven textiel van Lefkas een nieuwe vorm aan. Hij ventileerde nieuwe combinaties van kleuren en ontwerpen en maakte handgeweven tassen en tapijten die werden vastgeklikt

Dit is het verhaal van Karsaniki atton, het verhaal van Karya, als verhaal dat voortkwam uit de legende maar waar werd.