Kerk Santissima Annunziata - Siena

De oudste kern van de kapel, die als "hospitaalkapel" werd gesticht, is reeds gedocumenteerd in een schenkingsakte van 29 maart 1090. De kerk moet in 1257 gebouwd zijn, maar werd in de tweede helft van de 15e eeuw volledig verbouwd door Guidoccio di Andrea, met de hulp van o.a. de beroemde Francesco di Giorgio, die verantwoordelijk is voor de (verloren gegane) versieringen van de "edele tribune", d.w.z. het apsisgedeelte zelf, en die van de "palcho a scatole", d.w.z. de kisten in het plafond.

De kerk van de Santissima Annunziata heeft geen eigen voorgevel: zij bevindt zich namelijk binnen het complex van de Spedale di Santa Maria della Scala, aan de kant die naar de Piazza del Duomo is gericht.

Het hoogaltaar
Ongebruikelijk en tegelijkertijd monumentaal vanwege zijn enkele grote schip en hoge houten cassettenplafond, staat het altaar in een verhoogde positie ten opzichte van de rest van de kerk, bovenaan een brede trap. In het presbyterium zijn de zijmuren dus opgetrokken tot de hoogte van de kantelen van het aangrenzende rectoraatspaleis.

Langs de muren van het schip staan vier marmeren zijaltaren. Boven het eerste altaar rechts is de Tenhemelopneming van Maria door Pietro Locatelli afgebeeld, op het tegenoverliggende altaar de Annunciatie door Giovanni Maria Morandi, op het tweede altaar links het Visioen van de H. Theresia door Ciro Ferri; oorspronkelijk bevond zich op het tweede altaar rechts een schilderij van Antonio Nasini met de H. Frances van Rome, dat verloren is gegaan; in de plaats daarvan bevindt zich een geschilderd kruisbeeld uit de 14e eeuw.

Het schip eindigt met de apsis, waar zich het grote fresco van Sebastiano Conca bevindt, de laatste belangrijke opdracht van het aangrenzende ziekenhuis Santa Maria della Scala, met de Piscina probatica. Het werd tussen 1731 en 1732 geschilderd ter vervanging van de Kroning van de Maagd door Francesco di Giorgio Martini, en stelt de poel van Betzaeta voor, in Jeruzalem, die wordt genoemd in het Evangelie volgens Johannes, waar wordt beschreven hoe de zieken bij de poel staan in de hoop op een wonderbaarlijke genezing.

De pastorie wordt voorafgegaan door een hoge trap en omgeven door een houten balustrade. In het midden bevindt zich het marmeren hoogaltaar, bekroond door een bronzen beeld van de verrezen Christus, een werk van Lorenzo di Pietro, een meesterwerk van de meest expressieve Sienese uit de 15e eeuw, dat in de stad vaak in verband wordt gebracht met de werken van Donatello. Op de zijkanten staan twee wassen engelen, ook in brons, uit de 16e eeuw, gemaakt door goudsmid en beeldhouwer Accursio Baldi. Het frontale gedeelte is versierd met de afgebeelde Christus door Giuseppe Mazzuoli, terwijl de marmeren beelden die het altaar sieren uit zijn werkplaats afkomstig zijn.
Op de rechter koorzolder staat het pijporgel, gebouwd in 1514-1518 door Giovanni di Antonio Piffero. Het orgel wordt geheel mechanisch aangedreven.

Het instrument heeft een volledig mechanische transmissie en de console is voorzien van ramen. Deze laatste heeft een enkel 47-stemmig klavier met eerste octaaf scavezza en is voor een pedaalbord. De registers worden bediend met metalen stangen die aan de zijkant van de speeltafel zijn geplaatst.

Het orgel is gevat in een rijkelijk versierde houten kast. De expositie wordt omlijst door twee Korinthische pilasters die een kroonlijst ondersteunen; zij is geplaatst binnen drie velden met ronde bogen en wordt gevormd door hoofdpijpen met horizontaal uitgelijnde monden: het centrale veld is verder driedelig, terwijl elk van de twee zijvelden wordt bekroond door een dood orgel.

Willem Vandenameele