De Reest

In 1176 komt in een schriftelijke bron de naam “Reste” voor. Het gaat hier om een schrijven van bisschop Godefridus van Utrecht over vijf huizen aan De Reste. In de middeleeuwen (500-1500) vestigen zich voor het eerst in de geschiedenis boeren in de omgeving van de Reest, dus zo opmerkelijk is het dus ook weer niet. Voor de middeleeuwen en in de Oudheid is er nauwelijks bewoning geweest op de flanken van het natte en moerassige veengebied aan weerszijden van de Reest. De veenbeek ontstond in de hoogvenen van Slagharen en Lutten en voerde het water af richting het Zwarte Water. Deze situatie heeft eeuwen lang geduurd.

De Reest kent ook andere benamingen: de Reste, Resten, Reeste, Reesterstroom, Rijeste, de Riest. De betekenis van het woord Reest wordt wel in verband gebracht met begrippen als bewegen en stromen,maar helemaal duidelijk is dat niet.

In de 16e eeuw voeren schippers zover mogelijk de Reest op om goederen naar het Drentse stadje Coevorden te vervoeren. Dit kon alleen bij hoog water, dus niet in de zomerperiode. Toen rond 1670 de Ommerschans werd versterkt, werden materialen o.a. over de Reest aangevoerd. In de 18e en 19e eeuw werd straatafval (stratendrek) en compost (o.a.uit Kampen) met punters via de Reest naar hogere gelegen ontginningsgronden gebracht.De Reest was bevaarbaar tot 1869. Toen werd bij Meppel een spoorbrug over de Reest gebouwd en was transport over het water niet meer mogelijk.

De Reest stroomt nu tot aan Meppel,maar dat was in de 19e eeuw nog anders. De beek meanderde verder richting Zwartsluis en werd na Meppel Zede of Sethe genoemd. In 1860 werd het Meppelerdiep gegraven en verdween de benedenloop van de Reest.

Tot aan de Middeleeuwen was het dal een uitgestrekt, vrijwel ontoegankelijk veengebied met hier en daar moerasbossen. Boeren en monniken van het klooster van Dickninge ontgonnen delen tot akker of hooiland. De boerde­rij­en zijn vooral gesticht op de drogere zandkoppen, ook wel hors­ten genoemd. Oude hoeve-namen als Schiphorst, Lin­den­horst, Havixhorst en Hoge Linthorst getuigen hier nog van.

Op de grens van Overijssel en Drenthe ligt het Reestdal. Een eeuwenoud kleinschalig landschap met bos, heide, hooilanden en oude boerderijen met een interessante geschiedenis. De Reest slingert nog grotendeels in haar oorspronkelijke vorm door het landschap. Bezoek het Reestdal, laat je verrassen door de variatie in het landschap en zet een stap terug in de tijd.

Een gebied met een rijke historie

Bloeiende hooilanden, wuivend graan met blauwe korenbloemen, bos, heide en authentieke boerderijen. In het Reestdal geniet je van een mooi doorkijkje, het boerenleven, een veld met dotterbloemen of van het rustgevende geluid van het kabbelende water van de Reest. Het beekdal roept een gevoel op in andere tijden te leven. Het gebied kent veel historische elementen, zoals hakhoutbosjes, houtwallen, graanakkers en oude kerkenpaden. Deze elementen worden in standgehouden en beheerd zoals dit al eeuwenlang gebeurt. Mede door deze vorm van beheer is het Reestdal geworden zoals het nu is.

Typisch voor het Reestdal is de kleinschaligheid. Op de kleine akkers vind je graansoorten, korenbloemen en kamille en op de iets hogere gronden schitteren klaprozen. En daartussen kronkelt en kabbelt de Reest. Ben je in de buurt van het dorpje Oud Avereest? Wandel dan langs de Reest en geniet van de hooilandjes en akkertjes. Geniet in de lente van het gezoem, gefladder en kleur op de prachtige hooilandjes vlak langs het riviertje De Reest. 

De kabbelende Reest

Met een lengte van 37 kilometer markeert de Reest al eeuwenlang de grens tussen de provincies Overijssel en Drenthe. In de afgelopen 800 jaar is het beekdal in grote lijnen niet veranderd. Waar in Nederland tal van rivieren en beken zijn rechtgetrokken, is de Reest nog altijd een vriendelijk kronkelend riviertje. Dankzij de jaarlijkse overstromingen en de hoge waterstanden, worden de hooilandjes bemest en bloeit en zoemt het er in de zomer.

Al wandelend door het Reestdal kom je bijzondere planten en dieren tegen. Het ijzerrijke grondwater dat vanuit de Reest aan de oppervlakte komt, zorgt ervoor dat soorten zoals de dotterbloem, zich hier erg thuis voelen. De zilveren maan is een unieke soort maar ook de adder voelt zich op de hoger gelegen plekken thuis. Eentje waarvoor je omhoog moet kijken en meestal eerst hoort is de graspieper. Je herkent hem door zijn karakteristieke roep en zang.

In de 13e eeuw bestond het Reestdal uit gevaarlijke veenmoerassen en smalle dekzandruggen. Boerengezinnen probeerden in deze ruigte een bestaan op te bouwen. Verspreid over het landschap ontstonden kleine buurtschappen. Het eerste kerkje werd gebouwd in 1236 en werd gebruikt door mensen uit de wijde omgeving. Kerkgangers moesten uren door het ruige landschap lopen om de kerk te bereiken. Zo ontstonden kerkenpaden, vaak slingerend door het landschap over de net iets hoger gelegen ruggen. Om de inwoners aan de Drentse zijde ook toegang te bieden tot de kerk, werden bruggetjes aangelegd. Bron: landschap Overijssel 

routeburo