VILLAGE DÉTRUIT DE ORNES

Ornes was een echt dorp, groter dan de andere dorpen die werden vernietigd, maar uiteindelijk, na de Grote Oorlog, bevond het zich in dezelfde positie als hen, of bijna, onder hun stenen.

In de loop van zijn geschiedenis onderging het kasteel van zijn heer hetzelfde lot, in februari 1653, toen het werd ingenomen en vervolgens verwoest door katholieke troepen uit Lotharingen, hoewel hij sinds 1563 net als zijn voorouders het protestantisme met hand en tand verdedigde.
Al in 1587 had er een zeer bloedige strijd plaatsgevonden tussen zijn troepen en de katholieke troepen van de hertog van Lotharingen.

Halverwege de 19e eeuw telde de stad 1.367 inwoners, maar in 1914 was dit aantal gedaald tot 750, voornamelijk als gevolg van de plattelandsvlucht die arbeidskrachten leverde aan de grote industriële centra die aan het eind van de 19e eeuw snel groeiden.
Niettemin had de stad een textiel- en verwerkingsindustrie die goed was aangepast aan de lokale landbouwproductie en aan die van de naburige Woëvrevlakte.

De geografische ligging, dicht bij de grens met de geannexeerde Moezel en de frontlinie die na de Slag om de Marne gestabiliseerd was, was echter niet gunstig voor de stad omdat ze zich bij een vijandelijk offensief zeer snel in de frontlinie zou bevinden.
De bevolking werd daarom gevraagd om het dorp vanaf 25 augustus 1914 te evacueren.
Maar niet iedereen vertrok, met gevaar voor eigen leven, want de Duitse bombardementen en patrouilles die het dorp bestormden, werden intensiever.

In september 1914 werden twee kinderen gedood door granaatscherven. In oktober 1914 werden enkele van de dorpelingen die het dorp hadden verlaten gevangen genomen door de Duitsers
In 1915 en tot februari 1916 hielden Franse troepen het dorp in handen, waar eenheden in de 2e linie tegenover het front stonden toen het grote Duitse offensief begon.

Maar van 21 tot 24 februari was de Duitse opmars zo sterk dat het dorp Ornes op 24 februari 1916 door hun infanterie werd ingenomen, na hevige bombardementen die alle huizen en gebouwen in het dorp verwoestten.
Het werd pas op 23 augustus 1917 door onze soldaten heroverd.

Het werd aan het einde van de oorlog geclassificeerd als een "rode zone" en kon nooit meer worden herbouwd.

Omdat het een verwoest dorp was, kon er wel een oorlogsmonument worden opgericht op het oude kerkhof en werden de Saint-Michel kapel en schuilplaats op 14 augustus 1932 ingehuldigd.

Tot slot getuigen de ontroerende overblijfselen van de kerk, die nog steeds overeind staat, zowel van het bestaan van een welvarend verleden als van de bittere gevechten die plaatsvonden op dit verwoeste land?

Niet te missen
- De ontroerende overblijfselen van de voormalige kerk;
- De Saint-Michel kapel (herdenkingsramen met glas in lood);
- Het oorlogsmonument (waarop Frankrijk een moeder en haar kinderen afbeeldt, met op de achtergrond soldaten die hen verdedigen, en met op de zijkanten foto's van het dorp vóór 1914 en in 1918);
- De oude begraafplaats.

Auteur: DATAtourisme France