Wetenschapsmuseum

Hier kun je het verhaal van JOHN HARRISON (1693-1776) en DE UITDAGING VAN DE LONGITUDE zien.

De noodzaak om de lengtegraad op zee te kunnen berekenen werd in 1714 zo acuut dat de Britse regering een prijs van £ 20.000 uitloofde voor een oplossing. Sommigen dachten dat een nauwkeurige scheepsklok de oplossing zou zijn, en de prijs veroorzaakte een golf van belangstelling voor wetenschappelijke uurwerken in heel Europa. De oplossing werd tegen het einde van de eeuw in Londen gevonden.

Zeelieden hadden geen middelen om hun lengtegraad op zee te bepalen. Vreselijke rampen waren het gevolg. In juli 1714 bood de Britse regering een aanzienlijke prijs aan voor een oplossing. De belangrijkste kanshebbers waren degenen die dachten dat de lengtegraad alleen veilig kon worden gevonden in de astronomie, en degenen die geloofden dat klokken het antwoord konden bieden.

Als een kuiken op een uurhaven op de plaatselijke une is ingesteld en nauwkeurig wordt onderhouden, hoeft een navigatie in theorie eenvoudigweg de tijd te controleren waar hij zich bevindt (door naar de hemel te kijken) en deze te vergelijken met de thuistijd (zoals de klok laat zien). Het tijdsverschil zal het aantal graden ten oosten of westen van de thuisbasis onthullen waar het schip heeft gereisd.

In de praktijk zou de beste landgebonden tijdwaarnemer, de slinger, niet op zee werken. Er moesten nog veel andere problemen met betrekking tot temperatuur, beweging, corrosie, wrijving en smering worden overwonnen. Talrijke pogingen mislukten, waaronder die van Henry Sully, een vrije man van de Clockmakers Company in de jaren 1720.

John Harrison, wiens leven vol experimenten hem van Lincolnshire naar Londen bracht, won uiteindelijk de prijs. Zijn vierde maritieme tijdwaarnemer en zijn vijfde (hier afgebeeld) veranderden de wereld. Deze spectaculaire instrumenten zijn gemaakt op het Red Lion Square.

Pascal Brackman