Duizendjarige Eik

In dit parkje tref je één van de meest merkwaardige bomen van België aan. De Dikke of Duizendjarige Eik vind je achteraan in het park. Die machtige zomereik heeft een stamomtrek van 6,20 meter en een hoogte van 24 meter. De zomereik is een inlandse vertegenwoordiger van de eikenfamilie. Hij heeft een vrijwel ongesteeld blad, maar zijn eikels groeien aan een duidelijke steel. De zomereik groeit langzaam en heeft bijzonder hard en duurzaam hout. Vroeger werd behalve het hout en de vruchten (veevoer), ook de bast van de eiken op prijs gesteld, omdat die zeer veel looizuur (nodig bij het looien van leer) bevat. Links vooraan in het park merk je de Jonge Eik (ca. 350 j.) en de Millenniumboom (aangeplant in 1999). Ze zijn, net als de Dikke Eik, zomereiken.


SITUERING
Het park ligt ongeveer halfweg tussen de dorpskern van Lummen, in het zuidoosten, en die van Meldert, in het noordwesten.
Landschappelijk situeert het zich aan de rand van de Willekensberg en de brede vallei van de Zwarte Beek.
Het landbouwgebruik in de omgeving schept een gevarieerd beeld van akkers en weilanden die veelal omgeven zijn door bomenrijen en houtwallen; verspreid komen enkele houtkanten en bosjes voor. Het geheel vormt een typisch landschap en dankzij het plaatselijke uitgesproken reliÙf heb je er prachtige vergezichten.

HISTORIEK
Al bij de dru´den en de Kelten was de eik een heilige boom. In het Frankische tijdperk deed ?Het Gerecht? vier keer per jaar een reis in haar gebied om rechtszittingen te houden. Die werden gehouden in een streek waar er een min of meer dichte bevolking was en waar ?Het Gerecht? een behoorlijke verblijfplaats vond. Het gehucht Mellaer waar de gerechtsboom staat, was er zo een verblijfplaats.
De plaats waar de Duizendjarige Eik zich bevindt wordt in het kadaster aangeduid als ?Het Verband?, wat er op duidt wijst dat ?Het Gerecht? onder de Dikke Eik vergaderde.
In de rolregisters van ?Het Landje Lummen? (einde 17de eeuw) staat vermeld dat de ter dood veroordeelden, al werd het vonnis in Thiewinkel of elders uitgesproken, voor de strafuitvoering naar ?Het verband? geleid werden, dus aan de Dikke Eik dus.
Jarenlang is de streek rond de eik nagenoeg onbebouwd gebleven. Volgens getuigen was die onheilspellende plek best te mijden.
Geleidelijk aan is de boom herontdekt en stromen de kijklustigen toe. Samen met het omliggende landschap werd de boom op 8 maart 1940 door Monumenten en Landschappen geklasseerd.

VERZORGING
Ongelukkig genoeg hadden een aantal mensen weinig respect voor de boom en zijn omgeving. In 1967 heeft men zelfs brand gesticht in het hart van de eik.
Om de boom tegen dit dat soort vandalisme te beschermen, leek het destijds aangewezen de holle stam op te vullen met beton. Door de inspanning van enkele Lummenaren ging de gemeente in 1973 over tot de aankoop van de percelen waarop de eiken zich bevinden. Van een echt beheer, afgestemd op beide eiken en het omgevende landschap, werd geen werk gemaakt.
In september 1983 kregen de toen erg vervallen Dikke Eik en Jonge Eik de aandacht die ze verdienden. Het domeintje waarop ze zich bevinden werd gerenoveerd en de bomen werden in samenwerking met gerenommeerde boomchirurgen verzorgd.
Het klimaat spaarde de boom echter niet. Bij zware zomerstormen in 1988 waaide de zwaarste tak uit de boom. Het Gevolg was een wonde met een diameter van ongeveer ÚÚn meter en sapstroomverlies over ongeveer 25 % van de stamoppervlakte. De boom werd geholpen door zijn standplaats te optimaliseren. Daartoe werd een analyse en een doordringbaarheidtest van de bodem onder de Duizendjarige Eik uitgevoerd. Op basis hiervan daarvan werd met behulp van de modernste technieken een bodemverbetering uitgevoerd. In hoeverre deze die ingrepen de levensvatbaarheid van deze de toch kwijnende boom zal zullen vergroten blijft wellicht voor altijd een raadsel. Mocht het ergste geb

Autor: Toerisme Lummen