Sint-Martinuskerk

De oorsprong van de Sint-Martinuskerk dateert waarschijnlijk van voor het jaar duizend. Deze kerk, met ruime afmetingen voor een eenvoudige parochie, bestaat toen uit drie beuken met plafonds en een plat afgewerkt koor dat inmiddels verdwenen is. Haar archaïsante morfologie maakt haar tot een van de meest sprekende getuigen van de pre-romaanse architectuur in onze regio's. In de 13e eeuw vindt de uitbreiding van beide uiteinden plaats. De westgevel wordt versierd met een massieve westelijke toren van Gobertange-steen, die onafgebouwd is gebleven. De spits die deze toren overkoepelt dateert pas uit de tweede helft van de 16e eeuw. De tweede uitbreiding betreft het koor, dat opnieuw in gotische stijl is gebouwd. Dit is een van de eerste getuigen van het gebruik van deze stijl in de Brabantse plattelandsgebieden. De derde golf van transformaties dateert uit de 17e eeuw en volgt op een ramp die zich in 1640 heeft voorgedaan. De belangrijkste wijzigingen hebben betrekking op het koor en het oostelijke deel van de kerk, de zijbeuken en verschillende elementen. Na deze grote transformaties zal de kerk alleen nog maar toevoegingen krijgen aan de voordeur en de oprichting van een doopvont. Van 1953 tot 1963 bevond het gebouw zich in het hart van een restauratiecampagne onder leiding van de architecten R. M. Lemaire en R. Vandael. Deze werken zullen haar huidige gelaatskleur geven.
Het meubilair omvat onder andere de reliekschrijn van Sint Cornelius en keramiek vervaardigd tussen 1963 en 1968 door Max Van der Linden.
Classificatie (5-12-1946)
Uitzonderlijk Erfgoed van Wallonië

Randos Ouvertes