Gletsjerkuil of pingoruine

Een gletserkuil of “pingoruïne” is een
overblijfsel uit de Weichsel-ijstijd. De vorst in die tijd zorgde ervoor, dat de grond
meters diep permanent was bevroren. Toch wist het grondwater via spleten in de
grond het oppervlak te bereiken. Daar bevroor het, maar het water bleef komen en
groeide in de loop van de jaren aan tot een hoge ijsheuvel. Deze ijsheuvel noemen
we een pingo. Deze waren soms wel enkele honderden meters breed en konden wel 
enkele tientallen meters hoog worden. Ze waren ringvormig en lagen als een soort
lens op de grond. Eerst was een dergelijke pingo nog met een laag grond bedekt,
maar hoe hoger de heuvel werd, hoe meer aarde er ’s zomers, als het ijs een beetje
ging smelten, naar beneden gleed. Op deze manier vormde zich aan de voet van de
pingo een ringwal. Toen het ijs helemaal gesmolten was, bleef er een komvormige
laagte achter, waarin water bleef staan. Dit wordt een pingoruïne genoemd. Later
groeiden de meeste meertjes vol met veen, tenzij de bodem van de pingoruïne uit
grof zand bestond, want dan bleef er geen water in de kuil staan. Zulke droge
pingoruïnes worden vaak gletsjerkuilen genoemd.

routeburo