Sint Audomaruskerk Adinkerke

De Sint-Audomaruskerk van Adinkerke is de moederkerk van de andere twee parochiekerken van De Panne. Ze is kenmerkend voor het gebied tussen duinen en polder. Ze heeft een traditie van 900 jaar, waarin ze heel wat wel en wee heeft meegemaakt. 
De eerste Romaanse kerk van het vissers- en boerendorp ‘Oyenkerke’ werd gewijd in 1120 door de zalige Jan van Waasten, bisschop van Terwaan in het huidige Frans-Vlaanderen, tot wiens bisdom onze Westhoek in die tijd behoorde.
Verscheidene malen werd de kerk verwoest: in 1580, 1644, 1657 en 1793. De huidige neogotische hallenkerk met koor in gele baksteen dateert van 1856 en werd in 1973 gerestaureerd. In september 1990 was de kerk ‘Kerk van de maand’ van het bisdom Brugge en kreeg ze een nieuwe opknapbeurt, zodat ze vandaag de dag evengoed de adel van de ouderdom als de frisheid van de jeugd bezit.
De Vlaamse hallenkerk bestaat uit drie beuken van ongeveer dezelfde breedte en hoogte, wat duidelijk te zien is aan de koorzijde. Traditioneel is het koor van een kerk gericht naar het Oosten, waar iedere morgen het licht opstaat. Het is een symbool van Christus, die zich noemt “het licht van de wereld” (Johannes 8, 12).
Meer over de hallenkerk: zie op kerknet/toerisme – Wegwijs in een kerk – Architectuur.
De deels Romaanse en gotische westertoren heeft enkel een korte piramidaalvormige spits. Boven wordt de toren afgesloten door een metalen leuning. In de vroege Middeleeuwen was de meestentoren van de burcht het symbool van de macht en de beschermende opdracht van de landsheer. De Romaanse kerktoren verwijst naar de macht en de bescherming van de Heer der heren.
Karakteristiek voor deze toren zijn de ononderbroken steunberen die enkel tegen de voormuur schuins oplopen tot aan het klokkenhuis. De andere torenmuren hebben die niet, omdat de lage toren ingebouwd is tussen de drie beuken. De sobere torenwand is enkel doorbroken door een gotische boog boven de ingang en enkele waterlijsten aan het klokkenhuis met twee galmgaten.
Tegen de rechterbeuk hangt een aflaatkruis. De tekst vermeldt dat Mgr. Joannes-Jozef Faict, bisschop van Brugge (1864-1894), veertig dagen verleent aan wie voor dat kruis vijf Onzevaders en Weesgegroeten bidt ter ere van de vijf wonden en het dierbaar bloed van Jezus Christus. Volgens de Catechismus van de katholieke Kerk (1995) is de aflaat een kwijtschelding ten overstaan van God van tijdelijke straffen voor zonden die, wat de schuld betreft, reeds vergeven werden. De Kerk kan, als beheerster der verlossing de schat der voldoeningen van Christus en de heiligen uitdelen en toepassen. In vroegere tijden werd door de gelovigen een in onze ogen overdreven gebruik van de aflaten gemaakt. Het authentieke kruisbeeld werd binnen in de kerk gebracht en hier vervangen door een kopie.
De onderbouw van de toren en delen van de westbouw zijn restanten van de Romaanse kerk van 1120.
De Romaanse kerk was opgetrokken in bruine ijzersteen.
Het interieur geeft, mede door de witte beschildering, een gevoel van licht en ruimte. In een hallenkerk heeft de middenbeuk geen lichtgeleding, zodat het licht enkel via de grote vensters van de zijbeuken binnenkomt.

Reacties Statistieken

| | Publiek