Trollen

De 7 Trollen en de Magische Toren: Door Thomas Dambo
Zeven Scandinavische trollen namen hun intrek in een ‘Magisch Trollenbos’. Maar je hoeft niets te vrezen: de reuzen zien er misschien groot – tussen de vier en achttien meter hoog - en stoer uit, in het echt zijn ze lief en doen ze geen vlieg kwaad. Op vraag van Tomorrowland en De Schorre wekte de Deense kunstenaar Thomas Dambo de trollen tot leven. Met oude pallets, gerecycleerd hout, afgebroken takken en omvergevallen bomen.

Er waren eens zeven goeie vrienden, soms samen en soms apart.
Ze hielden van hun huis aan de rivier in het bos met heel hun hart.
De zeven reuzetrollen waren wel zo groot als dennenbomen.
En de zon hadden ze ontelbare keren zien ondergaan en opkomen.
Una en Jeuris, vrienden voor het leven, mijmerden in het gras.
Turend naar de wolken, praten over hoe vroeger alles was.
Mikil was zo sterk als een draak en altijd op de been.
Kamiel droeg een masker, voor elke dag één.
Arvid kerfde zijn verlangens in oude bomen.
Hannes maakte parels van klei om aan iedereen te tonen.
Kleine Nora ziet elke dag de zon opkomen,
Met haar jonge haren in een staart, heeft ze nog alle tijd om te dromen.
Ze konden ver voorbij het bos zien, helemaal tot waar de toekomst begon.
Ze zagen beschavingen vergaan en nieuwe verrijzen.
Ze zagen de bergen groeien, in ijs veranderen, weer smelten en opbranden.
Vissen veranderden in vogels en de continenten verschoven.
En nu zagen ze die kleine mensen met hun daden zo machtig,
een gevaar voor al het werk van de eeuwigheid indachtig.
De trollen kregen schrik, want het leven was veel te zeldzaam
om morgen te stoppen en niet meer te bestaan
En zo kwamen de zeven trollen samen op de bergtoppen,
om het nieuwe te creëren en het oude te stoppen.
Kamiel riep uit: “Laten we hen helpen zich beter te maken, preciezer en vlugger,
De kleintjes bedoelen het goed, maar ze zijn nog niet snugger.”
“We bouwen voor hen een toren, zo groot als een trol
en tonen hen dat alle wezens vanbinnen hetzelfde zijn en liefdevol.”
Ze werkten de hele winter door en tegen de zomer waren ze klaar.
Ze lieten de kleine mensen binnen met een begroetend gebaar.
Die kleine mensen klommen naar de top en openden daar hun ogen.
Tot ver voorbij het bos, de bergen en de hemel keken ze opgetogen.
Ze tuurden de toekomst in, met hier en daar een traan.
En niemand weet wat ze zagen, maar in de ogen blijft de waarheid bestaan…