Plaza Nueva - Sevilla

Tot het Visigotische tijdperk (6° en 7° eeuw) maakte het land dat het huidige Plaza Nueva vormt deel uit van de bodem van een verdwenen arm van de rivier de Guadalquivir. Er zijn vondsten die bewijzen dat zich daar havenfaciliteiten bevonden. De Visigoten legden dit land droog. Daarna bleef dit gebied een gebied met frequente overstromingen, waardoor het bekend stond als de Pajería-lagune.

In 1268 schonk Fernando III dit land aan de Franciscaanse Orde die er een klooster bouwde dat in 1811 tijdens de Franse bezetting verwoest werd. Hoewel het kort daarna gedeeltelijk werd herbouwd, werd het onderworpen aan de confiscatie van Mendizábal en werd het in 1840 afgebroken. Van dit klooster zijn vandaag de dag alleen nog de kapel van San Onofre (in het zuiden) en de renaissanceboog (naast het stadhuis) die toegang geeft tot de Plaza de San Francisco overgebleven.

In 1852 werd de gevel van het stadhuis met uitzicht op het plein gebouwd. De noord-, zuid- en westflank van het plein werden in 1856 voltooid. Het plein verschijnt voor het eerst in de stadsplannen uit 1872.

Het monument voor San Fernando werd ingehuldigd in 1924.

In de tweede helft van de 20e eeuw maakte het deel uit van de primitieve metroroute (een soort tram) met een metrostation dat nooit werd ingewijd.

Alhoewel het plein rond de twintigste eeuw ettelijke keren van naam veranderde hebben de buren hebben het echter altijd Plaza Nueva genoemd omdat het veel later werd aangelegd dan de meeste pleinen in het stadscentrum.

Willem Vandenameele