Parijs

Een mansardedak, ook wel bekend als een mansardedak, werd in Frankrijk populair, deels vanwege mazen in de wet op het gebied van belastingen en regelgeving, waardoor eigenaren extra bewoonbare verdiepingen konden creëren zonder dat deze als belastbare verdiepingen werden meegeteld. Belasting- en regelgevingsfactoren: In het Parijs van eind 18e eeuw werd de bouwhoogte wettelijk beperkt tot 20 meter, gemeten tot aan de kroonlijst. Ruimte binnen het dak boven deze lijn werd dus niet gereguleerd of belast als gewone verdiepingen. Onroerendgoedbelasting werd destijds in Frankrijk en elders vaak geheven op basis van het aantal verdiepingen onder de daklijn; zolderruimte binnen mansardedaken, ongeacht hoe bewoonbaar, werd niet als vloer beschouwd en was dus onbelast of vrijgesteld van wettelijke beperkingen. Deze maas in de wet leidde ertoe dat veel eigenaren bewoonbare ruimte binnen de dakconstructie toevoegden, waardoor de bovenste verdieping feitelijk belastingvrij werd en het gebouw optimaal kon worden benut. In 1902 maakte een wetswijziging in Parijs het mogelijk om nog meer verdiepingen binnen mansardedaken te bouwen, wat de populariteit ervan verder vergrootte. Oorsprong van het MansartdakHet ontwerp is vernoemd naar François Mansart, maar de fiscale voordelen ervan werden pas veel later gerealiseerd. Hoewel er verhalen de ronde doen dat het oorspronkelijke doel belastingontduiking was, tonen historische gegevens aan dat het de aanpassingen aan latere wetten in de 18e en 19e eeuw waren die de stijl wijdverspreid maakten.

Dromos