SLACHTEDIJK

De Slachtedijk vormde de westgrens van de Mid­delzee. Het is een historische eeuwen­oude dijk die zich slingerend van de waddenkust tot in het centrum van Friesland een weg baant door het landschap.
De Slachte­dijk steekt zo’n anderhalve meter boven het omliggende landschap uit en bescherm­de eeuwen­lang Noordwest-Friesland tegen het water. Het is al meer dan duizend jaar geleden dat mensen de eerste stukjes van de Slachtedijk aan­legden, in de tijd dat de Middelzee hier nog vrij spel had. Het duurde nog tot omstreeks het jaar 1200 voor de losse stukjes dijk aan elkaar werden gesmeed tot de 42 kilometer lange Slachtedijk.
Geleidelijk aan begon de Middelzee dicht te slibben en stukje bij beetje werd de oude zeearm ingedijkt en omgevormd tot boerenland. De gebie­den die ontstonden door de dicht­slibbing van de Middelzee werden Nieuwland (Nijland) ge­noemd.
Na indijking van de Middelzee bleef de Slachte­dijk tot in de 20e eeuw een officiële noodwater­kering of slaperdijk. In 1995, enkele jaren nadat alle Friese zeedijken in het kader van het Delta­plan op de voorgeschreven hoogte (8 m +NAP) waren ge­bracht, kwam de functie van de Slachtedijk als slaperdijk te vervallen.

Karakteristieke bouwwerken in de Slachtedijk zijn de sluizen of zijlen (‘sylen’ op zijn Fries). Dit zijn openingen in de dijk om het overtollige binnen­water te lozen. Bij zware stormen moesten de zijlen worden gesloten met balken om het buiten­water te keren. Tijdens zo’n storm werden de balken op elkaar gestapeld in twee tegenover elkaar gelegen sleuven. De gestapelde balken vormden een tijdelijk schot dat het opkomende water tegenhield. Na de storm werden de balken veilig en droog opgeborgen in de naast de zijlen gebouwde schotbalkenhokjes.

Bij de foto: Schotbalkenhokje bij Tolsumersyl

Biker