MIENTGRONDEN

Mientgronden waren de uitgestrekte natte heidevelden aan de binnenduinrand. De Texelse Mient bestaat uit voormalige zandige wadgronden die in de 13e en 14e eeuw deels ingedijkt en later over­stoven zijn. Ooit vormde de Mient een bijzonder overgangsgebied tussen het buitenduin en het cultuurland. Plaatselijk was de Mient zeer drassig door overvloedig toestromend duinwater en slechte afwatering. Die stagnatie hield aan totdat er meer systematisch sloten werden gegraven.
De ‘mient’ of ‘meent’ werd benut als gemeenschappelijke weidegrond. Iedereen mocht daar zijn vee weiden en vooral arme boeren maakten gebruik van het recht van ‘overalweidinge’. Overigens was dat niet altijd een succes. De schapen gingen vaak dood aan de leverbot, een parasiet die de lever vernielt. De dieren liepen ze op als ze graasden op de schrale, natte heidegronden.
De Mient werd ook gebruikt voor het winnen van brandstof in de vorm van plaggen en afgemaaide heide. Daarnaast werd er zand afgegraven om te worden verkocht.
Bijna niemand wilde op de mient wonen. De armste bewoners van Texel leidden er hun scha­mel bestaan. Zij leefden er in plaggenhutten die ze bouwden van gras­zoden en juthout.
De mientgronden zijn lange tijd als waardeloos beschouwd en eind 19e eeuw werd besloten het gebied rendabeler te maken door de aanplant van productiebos. Met de aanplant van productie­bos zijn de meeste mientgron­den en alle plaggenhutten ver­dwenen.
‘Mientje aan het Mienterglop’ is een restant van de grote heide­velden dat niet is bebost.

Biker