Iglesia de Las Catalinas - La Laguna

De kerk en het klooster liggen in het hart van het stadscentrum naast het Plaza del Adelantado en staat bekend om het ongeschonden lichaam van María de León Bello y Delgado, in de volksmond bekend als “La Siervita” (De Kleine Dienares).

Het klooster wordt bewoond door kloosterzusters van de Orde der Predikheren (Dominicanen). Het werd in 1606 gesticht door Juan de Cabrejas, wethouder van het eiland La Palma, en zijn vrouw María de Salas. Hiervoor hadden ze de huizen gekocht waar de veroveraar Alonso Fernández de Lugo in 1600 woonde. Het werd ingewijd op 23 april 1611, met de toelating van vier nonnen uit Sevilla, hoewel het in latere jaren wel honderd nonnen zou tellen. Het was een zeer welvarend klooster, maar de confiscatie van Mendizábal heeft ernstige schade toegebracht aan het erfgoed, dat een van de belangrijkste van de eilanden was.

De voorgevel van de kerk wordt bekroond door een klokkentoren, heeft één schip en een boven- en onderkoor. Mudejar-invloeden zijn te zien in de constructie, zoals in de gesneden houten gazebo's, het dak bedekt met Arabische tegels aan de buitenkant en bedekt met een prachtig cassettenplafond aan de binnenkant. Ook opmerkelijk zijn de twee gebeeldhouwde houten toegangsdeuren geflankeerd door stenen bogen.

Het interieur valt op door de altaarstukken en het traliewerk dat de kloostergang scheidt, daterend uit de 17e eeuw. In de hoofdkapel bevindt zich een groot altaarstuk, uitgevoerd en verguld tussen 1665 en 1667 door Antonio de Orbarán en Antonio Álvarez. Het hoofdaltaarstuk wordt voorgegaan door de beeltenis van de Maagd van de Rozenkrans in de centrale nis, aan de linkerkant staat de beeltenis van Santo Domingo de Guzmán gekleed in het tuniek van de Orde van Predikers en met de standaard van de Orde in zijn rechterhand, en aan de rechterkant staat de beeltenis van Santa Catalina de Siena ook gekleed in het Dominicaanse habijt, de titulaire heilige van het klooster. Voor het hoofdaltaarstuk valt het imposante zilveren tabernakel met reliëf op.

De vijf zijaltaarstukken komen uit verschillende periodes, waarbij de Virgen del Tránsito of Virgen Difunta, uit het oude Augustijner klooster van deze stad, en het altaarstuk van het Heilig Hart van Jezus opvallen. Ook opmerkelijk is het beeldhouwwerk dat Santa Rosa de Lima voorstelt en dat zich in een van de zijaltaarstukken bevindt.

Op het gebied van schilderkunst is er een doek van Cristóbal Hernández de Quintana van de Maagd van Candelaria, beschermheilige van de Canarische Eilanden, evenals verschillende schilderijen uit de 18e eeuw.
Ongetwijfeld is María de León Bello y Delgado, “La Siervita”, zoals ze liefkozend door de vrome mensen wordt genoemd, de bekendste persoon die in dit klooster heeft geleefd. Haar ongeschonden lichaam wordt bewaard in een sarcofaag die werd geschonken door kapitein Amaro Rodríguez Felipe (bekend als de zeerover Amaro Pargo) die, gezien de vriendschap die hij voor haar voelde en de toewijding die hij voor haar aan de dag legde, na haar dood een grafaltaar voor haar maakte in het onderste deel van het kloosterkoor, waarop een doek werd geplaatst met een van de visioenen die de heilige Teresa van Jezus had van Jezus Christus die aan de zuil was vastgebonden. Dit schilderij was een geschenk van Miguel Pérez (de oom van María de León) aan zijn nichtje, vanwege de grote toewijding die “La Siervita” voelde voor deze Castiliaanse heilige. Na Maria's dood werd dit doek op het bovenste deel van haar sarcofaag geplaatst.

Het bijzondere aan deze non is niet alleen haar onverklaarbare onkreukbaarheid maar ook alle wonderen die haar leven omringden, waaronder: stigmata, extase, levitatie en bilocatie, naast vele andere.

Het lichaam van de non is niet elke dag van het jaar te zien, in feite alleen op 15 februari (de verjaardag van haar dood) en de zondag na de 15e. Hierdoor komen elk jaar op 15 februari duizenden gelovigen naar het klooster om haar lichaam te vereren, en om dit te doen moeten de gelovigen wachten in rijen die soms het hele blok van het klooster rondgaan. Momenteel wordt “La Siervita” zalig verklaard.

In hetzelfde klooster bevindt zich het “Museo de la Siervita” waar schilderijen van de non te zien zijn en persoonlijke voorwerpen die in haar cel lagen, zoals een stenen kussen, de resten van het laken waarin ze gewikkeld was toen ze stierf en andere curiosa.

Willem Vandenameele