DE HONDSBOSSCHE ZEEWERING

In de Middeleeuwen bestond de kust bij Petten uit een duinreep die een kilometer westelijker lag dan de huidige kust. In de 15e eeuw veroorzaakte de Sint Elisabethsvloed (1421) een doorbraak die een groot deel van de duinreep wegsloeg. De duinen werden nadien hersteld, maar de zee bleef de duinen afkalven aan de zeezijde, hetgeen men compenseerde door zandsuppletie aan de landzijde. Zandsupple­tie is het aanvullen van zand op plaatsen waar duinzand door kustafslag is verdwenen. Deze flexibele kustverdediging, waarbij de duinreep in de loop der jaren oostwaarts schoof, betekende dat land werd prijsgegeven aan de zee. In de 16e eeuw riep men het opschuiven van de duinreep een halt toe door het plaatsen van paalwerken ter bescherming van de voet van de duinreep en het aanleggen van strandhoofden (strek­dammen die haaks op de kustlijn in zee steken). Toen in de 17e eeuw de paal­werken en strandhoofden in verval raakten, greep men weer terug op flexibele kust­verdediging, waarbij de duinreep oostwaarts schoof. In 1880 werd de kwetsbare zand­dijk, die sinds eind 18e eeuw op de huidige plaats lag, belangrijk versterkt. De helmgras­begroeiing op de glooiing aan de zeezijde werd vervangen door een dek van basaltblokken. Deze zeedijk bleek eindelijk bestand tegen zware stormen. In 1981 werd de dijk op Deltahoogte gebracht: 11,5 m +NAP.
Inmiddels is​​ voor de bestaande ‘harde’ kering een nieuw strand met duinen aangelegd waardoor een natuurlijke en innovatieve kust­versterking is gerealiseerd.

Biker