Fontaine Sainte-Prisce - Chimay

De oude waterfontein van Chimay, gebouwd boven een bron met stromend water die de stad in stroomde, is een klein gebouw van baksteen en kalksteen dat gedateerd wordt door de inscriptie "consTRUIT EN 1827" op het kalkstenen fries.

Het gebouw heeft een portiek met drie bogen, omsloten door een traliewerk en verstevigd door twee pilaren op de hoeken. Het interieur heeft een bakstenen scheidingsmuur met daarboven een traliewerk. Het heeft een leien zadeldak met een schilddak.

Het is hier dat La légende des sept sauts zcht afspeelde:

In zijn boek "Traditions de Wallonie" schrijft Jean Lefèvre: "In de streek van Chimay en Couvin markeert een speciale dans, de zevensprong, het einde van het feest. De deelnemers vormen een grote cirkel en op een speciaal gebrom van het orkest hurken ze plotseling neer, roepen 'één sprong', om vervolgens weer op te staan (licht springend) en (p. 12) opnieuw te beginnen met dansen tot het volgende signaal, wanneer ze twee sprongen doen. In totaal maken ze achtentwintig sprongen. Daarna zijn ze uitgeput...".

Volgens de overlevering is deze dans ontstaan in 1622, toen Chimay belegerd werd door de troepen van Ernest Mansfeld. Deze generaal was een bondgenoot van protestants Nederland, in oorlog met de aartshertogen Albert en Isabella, verdedigers van het katholicisme en gesteund door de prins van Chimay, Alexandre d'Arenberg.

De Chimaciërs legden zich neer bij de wreedheid van Mansfeld. Maar dit was zonder te rekenen op de vastberadenheid van de vrouwen, die bereid waren om persoonlijk te betalen: de bruggen werden opgeheven, de poorten gesloten en gebarricadeerd, de straten gevuld met volumineuze goederen... De stad innemen zou moeilijk worden.

In hun opwinding merkten enkele soldaten een riooluitgang op; in feite leidde deze buis naar de fontein waar de vrouwen hun kleren kwamen wassen... Toen ze neerknielden, zagen ze tot hun verbazing het hoofd van de eerste soldaat verschijnen. Voordat hij een woord kon uitbrengen, sneden de wasvrouwen hem de keel door; de tweede onderging hetzelfde lot, daarna de derde, enzovoort... Het water kleurt en wordt een plas bloed. De aanvallers begrijpen het. Mansfeld, woedend, maar gehaast om terug te keren naar Nederland, roept uit: "Addernest, we laten jullie vandaag in de steek, maar we komen terug...".

's Avonds waren de mensen opgelucht en dansten ter ere van de dappere wasvrouwen. Ze organiseerden een grote ronde, waarbij ze de spot dreven met de "dwazen" die in het riool terecht waren gekomen.

Ze draaiden rond, zingend:

Tra la la la, la la la la lè-re

Tra la la la, la la la la la la la

Tra la la la, la la la la lè-re

Tra la la la, la la la la la la

Bij elke finale hef je je armen, hurk je en roep je "un sot", of "1-2 sots", ... enzovoort tot je "1-2-3-4-5-6-7 sots" bereikt, dan sta je op en dans je op het liedje.

Na verloop van tijd werd het woord "sot", dat zijn oorsprong vergat, "saut", eenvoudigweg door fonetische verandering.

Willem Vandenameele