Spoorwegovergang

Aan deze spoorwegovergang hebben we verschillende keren geoefend met onze langoren : ze weigerden namelijk de spoorweg over te steken. Koppig ? Neen, ezels zijn heel voorzichtig : iets wat ze niet herkennen, gaan ze uit de weg uit veiligheidsoverwegingen. We hebben een heleboel overtuigingskracht , wortels en snoepjes moeten aanwenden om ze over deze "hindernis " te krijgen. Eigenaardig genoeg ging het de volgende keren vanzelf. Wie zei ook weer : "een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen?" Ook bij andere obstakels kunnen ze soms koppig blijven staan : een witte lijn op de weg, een rioolputje, een andere kleur wegdek, een blaffende hond... Gelukkig zijn onze vrienden intussen al heel wat gewoon, maar af en toe kan het gebeuren dat ze blijven staan . Een flinke dosis kalmte, het nodige geduld en een goede observatie kan dan een oplossing bieden . Bovendien "spiegelt een ezel je eigen gedrag : hij doet precies wat zijn begeleider doet. Koppig blijven trekken of duwen heeft dus geen zin!

andrea 't ezelsbrugske