Vijverbeekkapel

In 2022 werden de vloer en het hekken vernieuwd.

Rechthoekige bakstenen kapel onder een leien dak. Witte bovenkant van de stompe voorkant met het opschrift "18 < > 74" onder onleesbare tekst en een kruis; kapel waarschijnlijk gebouwd in 1874 ter vervanging van de oude kapel uit ten minste de tweede helft van de 18e eeuw, op de Ferrariskaart (1771-1778) gemarkeerd met "C (hape)lle de la Vierge". Ronde boog met grijze bakstenen boog; kruis in het smeedijzeren hek. Kruisbeeld op een metrisch altaar geflankeerd door een gipsen beeld van Onze-Lieve-Vrouw met het Kind aan de linkerkant en het Heilig Hart aan de rechterkant. Halfronde boog in de twee binnenste afgeschuinde hoeken waarin het linkerbeeld van Saint-Thérèse en Saint-Antoine is, aan de rechterkant dat van Saint-Joseph. Op haar tiende werd ze ernstig ziek totdat het Mariabeeld op 13 mei boven haar bed naar haar glimlachte, waarna ze volledig genas. Al op jonge leeftijd voelde ze dat het haar roeping was God te dienen. Ze was uitzonderlijk vroom, maar stond ook bekend om haar wilskracht en gevoel voor humor. Ze besloot in te treden bij de orde van de Ongeschoeide Karmelietessen in Lisieux (Normandië) waar twee zussen van haar, onder wie haar lievelingszus Pauline, al eerder waren ingetreden (een derde zus zou in 1894 volgen). Op haar vijftiende trad zij, met toestemming van haar bisschop en moeder-overste daadwerkelijk in bij de orde, na zelfs tot bij paus Leo XIII om een uitzondering gevraagd te hebben vanwege haar leeftijd (de paus antwoordde "Als God het wil"). In 1890 deed zij haar professie en in 1893 kreeg zij de zorg over de novicen toebedeeld. Op aanwijzingen van haar zus, die op dat moment tevens overste was, begon zij in 1895 met het opschrijven van haar levensverhaal. In 1896 werd tuberculose bij haar geconstateerd. Ze stierf op 24-jarige leeftijd aan de ziekte en op 29 april 1923 werd Theresia zalig verklaard. Haar heiligverklaring volgde op 17 mei 1925. In 1997 werd Theresia, als derde vrouw van de geschiedenis, uitgeroepen tot kerkleraar door paus Johannes Paulus II. Een bekende uitspraak van haar is: "Ik wil het rozen [= zegeningen] laten regenen op aarde". Daarom wordt ze afgebeeld als karmelietes die een crucifix en rozen tegen de borst houdt. Ze werd de patrones van missionarissen en het missiewerk. Ze is ook patrones van Frankrijk en Rusland. Aan de rand van de stad Lisieux werd een enorme basiliek gebouwd ter ere van Theresia, bezocht door veel pelgrims en toeristen. Sint-Antonius is afgebeeld in een bruine Franciscaanse calumet; het is versierd met lelies (maagdelijkheid) en een boek waarop het Kindje Jezus staat. Het verhaal gaat dat toen hij al ernstig verzwakt was, hij werd overgehaald om zich te laten behandelen op het terrein van een vriendelijke graaf, Tiso. Op een avond zag Tiso een heel fel licht schijnen door de kieren in de kamer van Antoine. Uit angst dat er brand was geweest, opende hij de deur. Tot zijn verbazing zag hij Antoine staan met een stralend kind op zijn arm. Het schitterende licht brak weg van dit kind. Terwijl even later alles weer normaal was, vroeg Antoine zijn vriend er met niemand meer over te praten. Dit was de belofte van Tiso, maar hij geloofde dat hij na de dood van Antoine van die belofte was afgesneden. Hij kwam uit de Portugese hoofdstad Lissabon en lijkt af te stammen van Godfried de Bouillon. Legende bij de ezel: Antoine leefde in de tijd dat de ketterij van de Albigenzen wijdverbreid was. De Albigenzen ontkenden de goddelijkheid van Christus. In tegenstelling tot een Albigenzische leider koos Antonius een zeer opmerkelijke manier om de man te overtuigen. Hij wilde wedden dat de Albanese ezel respect zou tonen voor de gastheer, anders zou zijn meester dat niet hebben gedaan! Om te beginnen werd het dier drie dagen niet gevoerd. Daarna was de kribbe tot de rand gevuld. Nu hield Antoine het dier als heilige gast. Hij liet zijn kom achter en ging door de knieën om zijn respect te tonen. waartoe de ketter zich inderdaad heeft bekeerd.

Willem Vandenameele