Hoofdwandelroute

Hoofdroute

Na het bezoek aan de kloosterkerk in Himmelkron met de eerbiedwaardige kruisgang en het museum met de unieke, beschilderde stenen platen (gemeente: 09227/9310), wandelen we na de Mainbrug naar de drie rijen geplante Baille-Maille-lindenlaan. Deze werd in 1992 heraangelegd naar het voorbeeld van de in 1662/63 aangelegde en in 1792 gekapte laan. We verlaten de laan via de gelijknamige historische Mainbrug uit de 17e eeuw.

De wandelroute leidt langs een weidenpad langs de spoorlijn naar Schlömen. Vanuit het centrum wandelen we links omhoog met weidse uitzichten, naar Trebgast en het aantrekkelijke omliggende landschap over de Eichberg naar Feuln en verder op de lokale verbindingsweg naar Waizendorf. Vanuit het dorpscentrum gaan we linksaf door een holle weg door het bos naar de hoogte en genieten daar van het weidse uitzicht tot aan Ochsenkopf en Schneeberg in het Fichtelgebergte.

Op altijd mooie bospaden en paden wandelen we door een sparrenbos met beuken en andere loofbomen tot aan de hoogte en dan verder op comfortabele paden in het bos naar het dierenasiel.

Daar gaan we na het landgoed over een onverharde weg verder door het vrije veld naar de gehucht Meierhof. In het bos wandelen we over een hellingpad door prachtige beukenbestanden, voorbij de zomerhut (rustplaats), tot aan de Plassenburg in Kulmbach, de heimelijke bierhoofdstad. Men zou hier vanaf het rondel het prachtige uitzicht moeten genieten en absoluut de Plassenburg met de tentoonstellingen moeten leren kennen.

We passeren de Rode Toren en het Langheimer Hof en komen in de oude stad. Ook in de stad is het de moeite waard om te vertoeven. Over het stadhuis lezen we in de folder van de stadsbesturen (van Oberfranken Offensiv): Daar waar in het begin van de 16e eeuw al een stadhuis stond, werd in 1752 het bestaande gebouw met zijn prachtige gevel aan de markt gebouwd. De architect Johann Georg Hofmann ... en de steenhouwermeester Johann Matthäus Graf hebben het ontwerp gemaakt en uitgevoerd. De plannen voor de gevel werden geleverd door de Bayreuther hofarchitect Joseph Saint-Pierre.

Na de burchtpoort lopen we bergafwaarts naar de vestingberg, steken zigzaggend de Obere Buchgasse over en komen uit op de Röthleinsbergstraat, die we kort volgen om achter het Langheimer Hof rechtsaf te slaan. Via het Rentamtsgässchen komen we in de Fischergasse terecht. Hier moeten we goed opletten dat we de afslag naar links tussen de huizen niet missen.

We steken de Mühlbach over en komen in het Mainpark, dat we doorkruisen. Bij de Pörbitscher weg slaan we linksaf. Na 200 meter, voorbij de ouderenwoning Mainpark, steken we de weg over bij de Schwedensteg en slaan meteen weer rechtsaf een spoorwegonderdoorgang in. Onder de kastanjebomen van de Pörbitscher weg ontmoeten we na 200 meter weer de Witte Main in de vorm van de overstromingsvlakte. Na het oversteken van de brug slaan we linksaf. Via de dijk komen we na ongeveer 1,2 km bij de Priemershoferbrug.

Daar sluiten we ons aan bij de markering van de Frankenweg tot aan Gundersreuth. Vanaf de brug zal de Witte Main ons over lange afstanden vergezellen. Meteen aan het begin wandelen we langs de oever op het voet- en fietspad tot aan de volkstuinen Zehn Eichen. Daar slaan we rechtsaf naar een rijweg en volgen deze links verder naar de Mainbrug van Burghaig. Een omweg van ongeveer 100 m naar de historische herberg Zum Schwarzen Adler in Burghaig is de moeite waard.

De herberg was al in de 15e eeuw een taverne van de heren van Waldenfels, waarvan het kasteel in 1812 werd afgebroken. Het gebouw dateert uit de 18e/19e eeuw, de kelder is nog veel ouder.

We steken de Main over, gaan al snel rechtsaf de weg op naar een voetpad dat ons tussen de spoorlijn en de B 289 leidt naar een spoorwegovergang. We wandelen daar op het veldpad naar links door harmonieus vormgegeven velden met mooie, veranderende uitzichten en slaan pas op het tweede pad rechtsaf naar de Mainuiterwaarden voor de poorten van Mainleus. Het is het recreatiegebied van Kulmbach.

We lopen links op de rijweg en voor de volgende Mainbrug slaan we rechtsaf. Voor ons ligt Melkendorf. De plaats is waarschijnlijk al rond het jaar 1000 ontstaan en was de eerste Karolingische gerechtsplaats (waarschijnlijk van maleiche = gerechtsboom) in dit gebied en een oorspronkelijke parochie met 13 dochtergemeenten. Vlak voor Melkendorf slaan we rechtsaf naar een mooi pad richting Oberauhof en volgen de loop van de Witte Main tot aan de samenvloeiing van de Rode en Witte Main.

(Als alternatief kunnen we vanaf hier ook de Frankenweg volgen naar een met gemengd bos bedekte steile helling en hier de Witte Main weer zien, diep onderaan de berg, op een aangenaam pad naar kasteel Steinenhausen. Het herbergt de vestiging Noord-Beieren van het Beierse Staatsbureau voor Milieubescherming. Het in 1316 voor het eerst genoemde, toen enige stenen gebouw (naam!) bleef bijna onaangeroerd door oorlogshandelingen. De nabijgelegen molen brandde af in 1962, na 646 jaar. We steken de Rode Main over en volgen de loop langs de oever naar rechts, tot aan de plaats waar de twee bronrivieren samenkomen tot de 524 km lange Main (ongeveer 400 km bevaarbaar), de rivier van de Franken, zich verenigen.)

Vanaf de bronnen op de Ochsenkopf (Witte Main) en in het Lindenhardterbos (Rode Main) tot aan de monding bij Mainz volgen wandelpaden hun loop.

Als we de Mainwanderweg volgen, kunnen we direct bij de samenvloeiing de nieuw gebouwde brug oversteken en een rustplaats met informatieborden nodigt uit tot verpozen.

We steken de straat en het dorp Frankenberg over en gaan door een holle weg op een landweg de vrije vlakte in. De vondst van een stenen bijl uit het Neolithicum (5500 - 3200 voor Christus) bewijst dat er al veel eerder mensen in Frankenberg moeten hebben gewoond dan de eerste vermelding (1361) aangeeft. Samen met andere plaatsen was Frankenberg verantwoordelijk voor de bescherming van de Main-overgangen. Prachtige panoramische vergezichten zullen ons nu in het bosarme Maintal voortdurend vergezellen. Zo biedt Frankenberg al een indrukwekkend panoramisch uitzicht, met een bijzonder mooi zicht op kasteel Wernstein en Veitlahm met de Patersberg en het omliggende landschap.

Over ongerepte paden door harmonieus gevormde velden bereiken we het mooie, voor het eerst in 1398 genoemde dorpje Gundersreuth, waarvan de band tussen het markgraafschap Kulmbach en het bisschoppelijk Weismain rond 1500 omstreden was. Hier verlaat de Frankenweg ons naar links in de richting van Peesten. De Mainwanderweg leidt ons langs de herberg en na ongeveer 800 meter komen we uit op de provinciale weg. We steken deze over, lopen omhoog naar de hoogte (uitzicht!) en volgen een smal straatje naar beneden, voorbij Bechtelsreuth, naar Wüstenbuchau.

Nadat we het dorp zijn gepasseerd, steken we de provinciale weg over en wandelen rechtdoor over het veld- en bospad omhoog naar een uitzicht op het Kreuzsteinnest op de hoogte. Er zijn vier historische stenen platen met het jaartal 1655. Hier zouden vijf handwerkgezellen zijn omgekomen. Vanaf nu volgen we bos- en rijwegen door een zee van bossen met vaak korte en matige hoogteverschillen.

Eerst wandelen we lang in de richting van Witzmannsberg, later verder in het bos rechtdoor tot bij een groot kruis. Op de plek waar een mooi uitzicht op Burgkunstadt te zien is, gaat het in het bos verder rechtuit, tot we kort voor Baiersdorf op de weg stuiten.

We lopen door het dorp, voorbij het restaurant, dan op het fiets- en voetpad richting Altenkunstadt.

Na ongeveer 700 m slaan we linksaf een veldweg in, genieten van het uitzicht op de Plassenburg en het Fichtelgebergte, om na nog een kilometer, ten slotte in een holle weg, Woffendorf te bereiken. Van daaruit gaat het zonder onderbreking direct naar en door Altenkunstadt.

Vanaf het kruispunt met de staatsweg 2181 Burgkunstadt - Weismain wordt de Mainwanderweg richting Külmitzberg en Kordigast verzorgd door de Rennsteig-Verein e.V.

Naar het station in Burgkunstadt is het niet ver meer. Naast andere bezienswaardigheden is het stadhuis een bezoek waard. We lezen (Stadhuis van Oberfranken Offensiv): Terwijl de twee onderste verdiepingen van het stadhuis waarschijnlijk nog uit de late middeleeuwen stammen, werd het vakwerkbovenverdieping in 1689/90 gebouwd door de burgers. Een kenmerk van de timmerman zijn de met gesneden reliëfmaskers versierde houten panelen waarmee hij de vakken bekleedde. In de stad, gelegen op ongeveer 320 meter boven zeeniveau aan de B 289 en de spoorlijn Bamberg-Hof in het Maintal, stond al in het jaar 830 n.Chr. een machtige burcht.