VILLAGE DÉTRUIT DE BEAUMONT-EN-VERDUNOIS

Dit oude dorp, van Gallo-Romeinse oorsprong en gesticht in de Middeleeuwen rond 324, heeft in de loop van zijn geschiedenis al verschillende evacuaties moeten ondergaan. Vooral tijdens de Germaanse invasies.
Maar de langste evacuatie vond plaats tijdens de Dertigjarige Oorlog, toen de inwoners bijna twee jaar lang, in 1635 en 1636, hun toevlucht zochten in het versterkte kasteel van Ornes, slechts een paar jaar voordat het werd ingenomen door de katholieke troepen van de hertog van Lotharingen?
In 1815 deden de Pruisen hun eerste invasie in Verdun na de nederlaag van Napoleon.
Tijdens de oorlog van 1870 viel een Duits regiment witte kurassiers de stad binnen op 24 augustus 1870?

Maar in september 1914 werden de niet gemobiliseerde inwoners geëvacueerd naar Zuid-Frankrijk, omdat het dorp te dicht bij de frontlinie lag.
Tot half oktober 1914 lag het dorp tussen de Franse en Duitse linies in een niemandsland van 6 of 7 km breed.
Een sterk offensief van het Franse leger hield het tot februari 1916 in de vriendelijke zone.

Op 21 februari 1916, aan het begin van het grote Duitse offensief op Verdun, begon de gewelddadige slag bij het Bois des Caures, waar kolonel Driant sneuvelde vlak nadat hij de overlevenden van het 56ste en 59ste Bataljon van de Chasseurs à pied, waarover hij het bevel voerde, het bevel had gegeven om zich terug te trekken naar Beaumont.
Maar de kracht van de Duitse aanval, sterk ondersteund door superieure artillerie, stelde hun infanterie in staat om het dorp op 24 februari in te nemen?
Het verzet van de Poilus, die hun toevlucht hadden gezocht in de kelders, wierp zijn vruchten af dankzij hun machinegeweren die veel Duitse soldaten door de raamputten wegvaagden en hen dwongen zich terug te trekken.
Maar deze terugtocht leidde al snel tot urenlange voortdurende beschietingen, die geleidelijk alle weerstand verminderden en bovenal het dorp in een uitgestrekt veld van ruïnes veranderden.

Tussen 20 en 26 augustus 1917 slaagden de Fransen erin om het dorp gedeeltelijk te heroveren. Maar de Duitse infanteristen, stevig in het defensief, hielden stand en konden niet worden verdreven ondanks voortdurende Franse beschietingen, die er alleen maar in slaagden om het onfortuinlijke dorp nog verder weg te vagen.

Het bleef in Duitse handen tot 8 oktober 1918, toen Amerikaanse troepen arriveerden en het bezetten tot het einde van de oorlog.

De vreugde van de inwoners, die droomden van een terugkeer naar hun land en de wederopbouw van hun huizen, was van korte duur, want het dorp werd uitgeroepen tot "rode zone", waardoor ze geen hoop meer hadden op wederopbouw en het opnieuw in cultuur brengen van het land vanwege het ontploffingsgevaar en de vergiftiging van het grondwater.
In 1919 profiteerde het van regeringsmaatregelen waardoor het een gemeentelijk comité kreeg en een voorzitter met de prerogatieven van een burgemeester.
Hierdoor kreeg het een officiële structuur om herdenkingsactiviteiten uit te voeren op zijn grondgebied tijdens het interbellum, zoals de oprichting van een monument voor de doden in 1925, met de vermelding in de legerorde die hem op 15 maart 1921 werd toegekend als erkenning voor zijn opperste offer, en de bouw van de schuilkapel Saint Maurice op de plaats van de oude kerk.

Vandaag de dag blaast dit herdenkingswerk meer dan ooit nieuw leven in dit verwoeste dorp, dat is uitgegroeid tot en wordt erkend als een echte herdenkingsplaats voor de huidige en toekomstige generaties.

Wat is er te zien?

- De kapel van Saint Maurice (fresco van het dorp voor de oorlog door de schilder Lucien Lantier);
- De oude begraafplaats;
- Het oorlogsmonument;
- De gerestaureerde fontein;
- De mijlpaal die de Franse frontlinie markeert in de zomer van 1918;
- Sporen van de gevechten in 1916.

DATAtourisme France