HET GEHEIME WADDENEILAND WIERINGEN

Het voormalige eiland Wieringen is gelegen in de noordelijke punt van Noord-Holland. Het glooiende landschap van Wieringen is gevormd in de voorlaatste ijstijd (Saalien). In het Saalien zijn door de druk van het landijs keileembulten ontstaan, o.a. langs de lijn Texel-Wieringen-Gaasterland. Keileem is een mix van klei en stenen die onder de ijskap is gevormd (grondmorene). Het hoogste punt van Wieringen is 12 meter boven NAP bij Westerland. In de laatste ijstijd (Weichselien) is door de ijzig koude wind over de keileen heen een laag dekzand afgezet.
Kenmerkend voor de karakteristieke Wieringer boerderijen is dat de schuur dwars op de lengterichting werd aangebouwd. De achtergevel van de schuur heeft een hoge houten gepotdekselde en geteerde achtergevel (het skuurskot).
Als erfscheiding rond schapenweiden werden tuinwallen (‘woalkes’) toegepast. De woalkes werden gemaakt door opstapeling van ter plaatse gestoken zoden. Op het glooiende eiland was het graven van sloten, zoals elders in Nederland gebruikelijk, geen optie. Op de met tuinwallen omgeven stukjes land (‘krochjes’) vonden de lammetjes in het vroege voorjaar beschutting tegen de ongure zeewind. De woalkes vergden veel onderhoud en zijn daarom in de loop van de tijd vervangen door afrasteringen van palen en prikkeldraad.

Bij de foto: De museumboerderij Jan Lont

Reacties Statistieken

| | Publiek | Engels