WESTFRIESE OMRINGDIJK

Meer dan 1.200 jaar geleden was West-Friesland nog een veenmoeras, dat boven de zeespiegel lag. De eerste pioniers markeerden stukken grond en groeven sloten om overtollig water af te voeren.
Er ontstonden weg- en dijkdorpen langs wegen en dijken die als ontginningsbasis fungeerden, met langwerpige percelen (strokenverkaveling).
Als je water uit veengrond laat lopen, zakt die in: inklinking. De veenplantjes komen ook boven water en verteren door de zuurstof in de lucht: oxidatie. Van het veendek dat in West-Friesland aan het oppervlak heeft gelegen is door inklinking en oxidatie weinig meer over. De Westfriese bodem daalde uiteindelijk tot onder zeeniveau.
De Zuiderzee vrat ondertussen gestaag aan West-Friesland. Er ontstonden ook grote meren die West-Friesland aan de zuidkant bedreigden en die pas in de 17e eeuw zijn ingepolderd, zoals de Schermer en de Beemster. Tegen het oprukkende water werden dijken aangelegd. Al die aaneen­gesloten dijken vormden rond 1250 al een geheel: De Westfriese Omringdijk.
De Westfriese Omringdijk ’omringt‘ West-Friesland: 126 kilometer dijk van Hoorn naar Enk­huizen, Medem­blik, Schagen, Alkmaar en dan terug naar Hoorn. Ooit beschermde deze dijk mens en dier tegen het zoute water. Nu slingert dit 126 kilo­meter lange mo­nument door het Westfriese land­schap langs stolp­boerderijen, de voormalige Zuiderzee, VOC-steden, polders en molens.

Biker