Chiesa di San Mamiliano (Ex Santa Cita) - Palermo

De kerk werd gebouwd in 1586 op een reeds bestaande 14e-eeuwse kerk gewijd aan de Toscaanse heilige St. Zita, met een aangrenzend ziekenhuis dat rond de 15e eeuw een Dominicaans klooster werd.

Naast de kleine 14e-eeuwse kerk werd in 1458 een tweede kerk gebouwd; beide werden afgebroken voor de bouw van het huidige grote kerkgebouw, waarmee in 1586 werd begonnen. De nieuwe kerk, ontworpen door Giuseppe Giacalone in plechtige vormen uit de late renaissance, werd geopend in 1603.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het gebouw flink gesloopt, waardoor de structuur aanzienlijk veranderde. In die tijd werd de kerk aangepast voor ander gebruik, onder andere als voedselopslagplaats en rechtszaal.

Na de oorlog werd de kerk heropend en gewijd aan St. Mamiliano. Het grote schip en het brede dwarsschip zijn bewaard gebleven, waarachter zich vijf kapellen bevinden, waaronder de centrale kapel met een diep koor. Gelukkig zijn er prachtige fresco's en interessante kunstwerken van illustere kunstenaars zoals: Antonio Grano, Antonello Gagini, Filippo Paladini etc. zijn bewaard gebleven.

Bijzonder interessant is de kapel van Maria SS. Del Rosario, een prachtig voorbeeld van gemengd marmeren decoratie. De kapel, waarvan de bouw duurde van 1696 tot 1722, is volledig bedekt met gebeeldhouwde marmeren panelen met de tien Mysteries van de Rozenkrans, gebeeldhouwd door Gioacchino Vitagliano; van uitzonderlijk vakmanschap is het frontale altaar, met incrustaties van halfedelstenen, en de vloer, bestaande uit verschillende gebeeldhouwde grafstenen.

San Mamiliano de Palermo

Hij werd waarschijnlijk geboren in Palermo, werd hij bisschop, maar werd hij door Genseric in ballingschap gestuurd naar Afrika, in Carthago. Tensloitte trok hij zich terug naar het eiland Montecristo, waar hij woonde in de zogenaamd Grotta di San Mamiliano.

Volgens de legende, die minstens al sinds de 17e eeuw bestaat, versloeg de heilige een draak (symbool van het heidendom) die in dezelfde grot leefde, waardoor er een wonderbaarlijke waterbron op de plaats van de moord stroomde. Hij stierf op 15 september 460 en zijn dood manifesteerde zich volgens de legende door een enorme rookkolom die boven de bergen van het eiland opsteeg of, volgens anderen, door drie schijnende lichten.

De schat

Volkslegenden en mondelinge overleveringen vermeldden de aanwezigheid van een schat onder het altaar van het klooster van de heilige Mamiliano op Montecristo, het eiland waar de heilige stierf, die later werden herschreven door Alexandre Dumas in zijn beroemde roman De graaf van Montecristo. Ten minste twee oude documenten maken melding van de herinnering aan een schat op het eiland: in 1549 raadde de Groothertog van Toscane Cosimo I af om er te zoeken vanwege de aanwezigheid van piraten, terwijl een expeditie vanuit Corsica in 1670 slechts 'een paar pignatti en vazen vol as' vond.

Het lijkt dan ook geen toeval dat er een schat van gouden munten onder het altaar werd gevonden in de kerk van San Mamiliano, maar niet in die van Montecristo maar in Sovana in 2004. Het gaat om 498 munten die gedateerd kunnen worden aan de keizers Leo I en Antemius, tussen 457 en 474, dat wil zeggen kort na de dood van Mamiliano.

De munten worden tentoongesteld in een museum, dat op 30 juli 2012 werd geopend.

Willem Vandenameele