Grot Onze Lieve Vrouw van Lourdes te Sy

Deze grot van Onze Lieve Vrouw van Lourdes werd ingericht op 1 april 1900 door een kind van Marie de Liège naar aanleiding van zijn genezing op 24 september 1886 te Lourdes.
Maria is traditioneel afgebeeld met een blauwe sjaal maar zonder roze krans.

Iets lager knielt Bernadette Sourbirous aan wie Maria verschenen is op 11 februari 1858 in Lourdes.

Bernadette Sourbirous

Alles wat we weten over de verschijningen en de boodschap van Lourdes komt van Bernadette. Alleen zij zag het. Wie is ze dan? Men kan drie periodes in haar leven onderscheiden: de jaren van haar jeugd in een arm gezin; een' publiek' leven ten tijde van de verschijningen en de getuigenissen; en tenslotte een 'verborgen' leven als religieuze in Nevers.

VOOR DE VERSCHIJNINGEN

Wanneer men over de verschijningen verteld, wordt Bernadette vaak afgeschilderd als een arm, ziek en onwetend meisje gehuisvest in de Cachot. Zeker, maar dat is niet altijd het geval geweest. Toen ze op 7 januari 1844 in de molen van Moulin de Boly werd geboren, was ze het eerste kind en de erfgename van François Soubirous en Louise Castérot, die uit liefde trouwden. Bernadette groeide op in een hecht gezin waar zij liefhebben en bidden. Die tien jaar van geluk in deze beslissende jaren van haar jeugd hebben haar een sterke persoonlijkheid en een mooi evenwicht bezord. De daaropvolgende afgang naar ellende zal haar menselijke rijkdom niet afnemen. Bernadette, 14 jaar oud, is 1m 40 groot. Ze krijgt astma-aanvallen. Ze heeft een levendig, spontaan, spontaan en vrijwillig karakter niet in staat om weg te stoppen. Ze heeft een gevoel van eigenwaarde, en dat blijft niet onopgemerkt aan Moeder Vauzou in Nevers, die van haar zei: "Een stijf, zeer gevoelig personage". Bernadette voelde medelijden met haar zwakheden en vocht ze energiek aan. Een sterke maar ongecultiveerde persoonlijkheid. Geen school voor Bernadette: ze moest in het cabaret van tante Bernarde dienen. Geen catechismus: haar rebelse herinnering bevat geen abstracte formules. Op 14 jarige leeftijd kan ze niet lezen of schrijven en lijdt er onder, ze voelt zich buitengesloten. Dan reageert ze. September 1857: Ze werd naar Bartrès gestuurd. Op 21 januari 1858 keert Bernadette terug naar Lourdes, waar ze haar eerste communie wil doen. Dat deed ze op 3 juni 1858, tijdens de verschijningen.

"Openbaar" leven

De verschijningen begonnen op 11 februari 1858. Om zijn ouders te helpen was Bernadette verantwoordelijk voor het verzamelen van dood hout aan de oevers van de Gave. Hier wordt ze geconfronteerd met het mysterie. Een geluid "zoals een windvlaag", een licht, een aanwezigheid. Zijn reactie? Ze toont opmerkelijk gezond verstand en onderscheiding; geloven dat ze verkeerd gelooft, mobiliseert al haar menselijke middelen: ze kijkt, wrijft haar ogen, probeert te begrijpen. Dan wendt ze zich tot haar metgezellen om haar indrukken te controleren:"Heb je iets gezien? ». Ze wendt zich dan tot God: ze bidt haar rozenkrans. Ze wendt zich tot de kerk en neemt een bekentenisadvies van pater Pomian:"Ik zag iets wit in de vorm van een dame". Gevraagd door commissaris Jacomet, antwoordt ze met zekerheid, voorzichtigheid en vastberadenheid die een jong meisje verrast zonder opleiding:"Aquero, ik heb de Heilige Maagd niet gezegd... Meneer, u hebt alles voor mij veranderd". Ze zegt wat ze zag met een onthechting, verbazingwekkende vrijheid:"Ik heb de leiding om je te vertellen, niet om je te laten geloven".

Het vertelt de verschijningen nauwkeurig, zonder iets toe te voegen of af te trekken. Eens, geschrokken door de hardheid van pater Peyramale, voegt ze er een woord aan toe:"Meneer parochiepriester, de Vrouwe vraagt altijd naar de kapel... zelfs als het" heel klein "is. In zijn Mandaat op de verschijningen benadrukt aartsbisschop Laurence "de eenvoud, openhartigheid en bescheidenheid van dit kind... ze vertelt ons alles zonder genegenheid, met ontroerende vindingrijkheid... en, in antwoord op de vele vragen die tot haar gericht zijn, geeft ze zonder aarzeling duidelijke en precieze antwoorden, doordrenkt met sterke overtuiging. Ongevoelig voor bedreigingen en voordelige aanbiedingen:"Bernadette's oprechtheid is onbetwistbaar: ze wilde niet bedriegen". Maar maakte ze zelf geen fout.... slachtoffer van een hallucinatie? vraagt de bisschop. Vervolgens roept hij Bernadette's kalmte, haar gezond verstand, de afwezigheid van elke verheerlijking in haar huis en ook het feit dat de verschijningen niet afhankelijk zijn van Bernadette: ze vinden plaats wanneer Bernadette ze niet verwachtte, en in de twee weken dat Bernadette twee keer, toen Bernadette naar de Grot ging, de Vrouwe er niet was. Om tot deze conclusies te komen, moest Bernadette reageren op de nieuwsgierige bewonderaars, journalisten en anderen die voor burgerlijke en religieuze onderzoekscommissies verschenen. Hier is het, getrokken uit de schaduwen en geprojecteerd op de voorgrond van het nieuws:"een mediastorm" raakt het. Het vergde geduld en humor om hem te weerstaan en de zuiverheid van zijn getuigenis te bewaren. Ze accepteert niets:"Ik wil arm blijven. Ze zegent niet de rozenkransen die aan haar worden gepresenteerd:"Ik draag de stal niet. Ze zal geen medailles verkopen," Ik ben geen koopman. En voor de beelden van tien cent die haar vertegenwoordigen, zegt ze:"Tien cent is alles wat ik waard ben! ».

In deze omstandigheden is het leven in Cachot niet meer mogelijk, het is nodig om Bernadette te beschermen. Pater Peyramale en burgemeester Lacadé komen overeen: Bernadette wordt als "behoeftige patiënt" toegelaten tot het hospitaal dat door de zusters van Nevers wordt gerund; zij komt daar op 15 juli 1860 aan. Op 16-jarige leeftijd leert ze lezen en schrijven. Later schreef ze vaak aan haar familie en zelfs aan de paus! Ze bezoekt haar ouders die naar het "vaderhuis"zijn verhuisd. Ze behandelt sommige zieke mensen, maar vooral zoekt ze haar weg: goed voor niets en zonder bruidsschat, hoe kan je religieus zijn? Tenslotte komt ze bij de zusters van Nevers "omdat ik niet tot hen aangetrokken werd". Vanaf dat moment kwam er een klaarheid in haar hoofd: "In Lourdes is mijn missie voorbij". Nu moet ze plaats maken om alle ruimte voor Maria te verlaten.

VERBORGEN LEVEN IN NEVELS

Zelf gebruikt ze de uitdrukking "Ik ben hier gekomen om mezelf te verbergen". In Lourdes was ze Bernadette, de psychopaat. In Nevers wordt ze zuster Marie-Bernard, de heilige. We hebben het vaak over de strengheid van de oversten tegenover haar, maar het is belangrijk om te begrijpen dat Bernadette een speciaal geval was: ze moest uit de actualiteit worden gehaald, beschermd worden en ook de gemeenschap moest beschermd worden. Bernadette vertelt de dag na haar komst het verhaal van de verschijningen voor de gemeenschap van herenigde zusters en dan hoefde ze er verder niet meer over te praten. Ze bleef in het moederhuis, waar ze graag voor de zieken zorgde. Op de dag van dat ze kan beginnen is er geen baan voor haar, dus geeft de bisschop haar "het gebed". Bid voor zondaars, "zei de Vrouwe. Ze zal er trouw aan blijven. "Mijn wapens", schreef ze aan de paus, "zijn gebed en offer". De ziekte maakt haar tot een steunverlaat van de ziekenboeg, en dan zijn er ook haar eindeloze lezingen in de salon: "Deze arme bisschoppen blijven beter thuis". Lourdes is ver weg.... terug naar de Grot, nooit meer! Maar elke dag maakt ze haar pelgrimstocht in haar hoofd. Ze zal niet spreken over Lourdes, ze zal er in leven". Je moet de eerste zijn die de boodschap uitdraagt, "zei Vader Douce, haar biechtvader. En, in feite, na hulpverpleegster te zijn geweest, wordt ze geleidelijk ziek. Ze zal het "haar werk"maken en in een daad van volmaakte liefde alle kruisjes aanvaarden, voor de zondaars:"Het zijn immers onze broeders en zusters". Tijdens de lange slapeloze nachten, verenigd met de over de hele wereld gevierde massa' s, biedt ze zich aan als "levend gekruisigd" in de reusachtige strijd van duisternis en licht, geassocieerd met Maria met het mysterie van de verlossing, met haar ogen gericht op het kruisbeeld:"Dit is waar ik mijn kracht vind".

Zij stierf op 16 april 1879 in Nevers, 35 jaar oud. De Kerk verklaarde haar heilig op 8 december 1933, niet omdat ze bevoordeeld werd door de verschijningen, maar vanwege de manier waarop ze daarop reageerde.

Willem Vandenameele