Kalkoven de Lienne Ciney

De kalkoven werd gebouwd na de aanleg van de spoorlijn naar Ciney. Elke dag voer een trein de kalk naar de hoogovens in het bekken van Longwy waar de kalk werd gebruikt voor de fabricage van ijzer.

De kalkovens bestonden uit een toevoerweg naar de ovenmond (laadput), een oven in de vorm van een afgeknotte kegel en openingen om de lading uit de oven te halen. Deze was gevuld met afwisselende lagen kalksteen en hout of natte steenkool. Langs de lager gelegen afvoerweg kwam de ongebluste kalk in stortkarren terecht. 
 

De productie van kalk, verkregen door kalksteen te roosten bij ongeveer 900 °C, was ooit een van de belangrijkste industrieën in de Maasvallei en de aangrenzende plateaus, waar de grondstof in overvloed wordt gevonden. Getuige daarvan de aanwezigheid, in de buurt van de omliggende dorpen, van overblijfselen van ovens, de chaufours of 'tchafors' in het Waals.

De structuur van de ovens, bestaande uit massief kalksteenmetselwerk, vormt het raamwerk van ketels die zijn bekleed met vuurvaste stenen. De chaufourniers, die we 'de tchafornis' noemden, vulden deze ketels met stro, kreupelhout en hout tot halverwege de hoogte vanuit de laadopeningen op het bovenste terras (de gueulards), afgewissd met lagen magere kolen en kalksteen. Daarna werd de brandstof ontstoken. Als de vlammen aan het oppervlak verschenen, voltooiden de chaufourniers het laden tot tweederde van de hoogte van de ketels. De verwachting was dat voor 1T kalk, na winning van verbrandingsafval, gemiddeld 2T kalksteen en 200 kg magere steenkool nodig was.

Behoudens ongevallen brandden de ovens 8 tot 10 maanden. Ze werden alleen stilgelegd om grote reparaties uit te voeren. Onderhevig aan het vuur werden de stenen van de onderste lagen omgevormd tot kalksteentjes die, geleid door een trechterstructuur (de kraan), naar de uitlaten kwamen die uitgerust waren met een systeem van roosters. Door deze zijopeningen aan de onderkant van de tank konden de gravers, genaamd 'disforneus of Tireus al tchaus', de kalk extraheren met behulp van een zadel (een platte schop bestaande uit een houten handvat van 3 tot 4 m en een pallet van ongeveer 15 cm. of een stuk gereedschap met gekromde tanden) alvorens het in een kruiwagen te laden. Een lospad maakte het mogelijk de kalk in dumpers te lossen. Dit werk was buitengewoon pijnlijk, al was het maar vanwege de uitstroom van gas en rook. Het uitladen was een zeer delicate operatie en om te vermijden dat de bakmassa uit evenwicht zou worden gebracht en zou gaan stuiken, trok de ontlader de kalk in kleine hoeveelheden van de ene opening naar de andere, zodat de inhoud van de oven gelijkmatig aan elke kant zakte. Terwijl de oven werd geleegd, vulde de ketelmaker de oven bij vanuit de ketel.

Bij het verlaten van de oven is de kalk in de vorm van poederkorrels, die "ongebluste kalk" of calciumoxide (CaO) wordt genoemd. Deze ongebluste kalk wordt vervolgens "geblust" door onderdompeling in water om een inert product te verkrijgen, "gebluste kalk" of calciumhydroxide (Ca(OH)2), dat kan worden gebruikt in mortels en pleisters..

Met name op de muren van schuren en kippenhokken werd een coating op basis van gebluste kalk en water aangebracht om ongedierte tegen te gaan. Het werd ook op de stammen van fruitbomen geborsteld om ongedierte te bestrijden. De as van de kachels werd door boeren gebruikt als bemesting voor gewassen.

Met de komst van modern cement en kunstmest verloor kalk veel aan belang en, niet in staat om te concurreren met de grote bedrijven, werden de meeste ambachtelijke ovens in de regio verlaten.

Willem Vandenameele