Rennsteig in het Frankische Woud

We beginnen onze wandeling bij het Duitse wandelknooppunt in Untereichenstein.

Nog naast de gedenksteen en wandelbord aan de rechteroever van de Selbitz informeren borden aan de linkeroever in Thüringen over deze eeuwenoude hoogteweg. We passeren het Rennsteighotel, de Rennsteigwanderer (1903) en het Ehrenhain, met het monument voor de slachtoffers van de dodenmars van de concentratiekampgevangenen van Buchenwald, naar het Stephanseck met de in 1934 geplante drie Rennsteigeiken (voorheen Stephanseichen, vernoemd naar de gewaardeerde herbergvader Stephan). Via de Einzel Absang en Kießling bereiken we de kamhoogte van het Frankenwald en genieten vanaf dat moment van prachtige uitzichten, vooral op het Frankische landschap. Op een weidepad, met een lange rij jonge loofbomen, komen we bij het padkruispunt Wiesbühl (625 m schuilhut, infostation). Het was vroeger een pleisterplaats aan de oude postweg.

We lopen verder over het mooie pad langs de weg naar Schlegel. Links bevindt zich de Taubenhügel (628 m), rechts de Krähenhügel (657 m). Aan het einde van het dorp gaan we door een veld, oversteken de weg en de Gernrauchwiese waarover al tientallen jaren gelopen mag worden (Julius Kober) het bos in. Op de eerdere wandelroute werden we vergezeld door prachtige vergezichten op Eisenbühl met de Gupfen, Wiedeturm, Lichtenberg, Lobenstein, Spitzberg, Döbraberg en het hele omliggende gebied met de Sieglitzberg (zendmast) en de nabijgelegen 726 m hoge Schlegeler Kulmberg, een basaltkegel.

Op een bospad steken we nu een uitgestrekt, stil bosgebied over, dat in Gehrenflecken de hoogste hoogte tot nu toe bereikt (713 m). Links van het pad bevinden zich de bronnen van de twee grensbeken (naar Beieren), de Thüringische Muschwitz (ook Moschwitz, naar Selbitz-Saale) en de Fränkische Muschwitz (naar Rodach-Main). In zuidelijke richting vertrekt een wandelpad naar de locatie van het eens druk bezochte jachtslot Jägersruh, dat ten prooi viel aan de grensbeveiligingsmaatregelen. Langs rustbanken en rustplaatsen (langs de hele route) passeren we afwisselende bosgebieden naar Rodacherbrunn.

Zijpad (150 m): Rodachbron, Hindenburgfontein verder op de weg! De sleutel tot de bron is verkrijgbaar in het nabijgelegen (Gast-)Haus.

Op aangename bospaden komen we via de 724 m hoge Finkenberg bij de kleine, mooie begraafplaats van Grumbach, waar we een prachtig uitzicht hebben op Grumbach en op de op één na hoogste berg van het Frankenwald, de 792 m hoge Wetzstein met de markante Altvaterturm. Door de velden (uitzicht op Wurzbach) en over de weg volgen we de Eisensteinstraße op een gemakkelijk pad langs de rand van het bos, dan samen met de Dreiwappen-Weg door het bosgebied van de Hohen Tanne.

Julius Kober vond hier noch een bijzonder hoge den noch een van de drie historische grensstenen uit het jaar 1513 (volgens het stadsboek van Lehesten) noch een driewapensteen. De historische grensstenen herinneren eraan dat we het gebied van het voormalige vorstendom Reuß j.L. verlaten en het grondgebied van het voormalige bisdom Bamberg betreden (HB = hertogdom Beieren; HSM: hertogdom Saksen-Meiningen).

We komen kort weer in Beieren en steken vervolgens, nadat het begeleidende wandelpad ons weer naar links heeft verlaten, al snel bij de Kohlenmeiler de ooit onoverwinnelijke grens naar Thüringen over naar de begraafplaats van Brennersgrün, het voormalige bosvoorwerk van Lehesten. Achter in de begraafplaats herinnert een gedenksteen aan de boswachter Eduard Birnstiel, die in 1895 door stropers werd neergeschoten. Samen met Ludwig Hertel verkende en markeerde hij de Rennsteig-route van Ziegelhütte naar Brennersgrün. Hier genieten we van het prachtige uitzicht op het dorp en de Wetzstein met de Altvaterturm.

Vanaf het begin van het bosgebied Hohe Tanne tot hier worden we begeleid door het Nortwald-pad met de markering van de Rennsteig. We slaan aan het einde van het dorp linksaf het bos in en passeren een van de in totaal vijf op een metalen plaat vormgegeven R's die in de Heinrichshütte in Wurzbach werden gegoten en in de steen werden ingebed. We steken de jonge Doberbach over, passeren aan de voet van de Wetzstein een open plek waar ooit een jachthut stond. Voor de Tweede Wereldoorlog verliet de Saar-Schlesien-Weg (tegenwoordig E 3+6) de Rennsteig en liep naar de Wetzstein. We lopen verder, langs de bosrand en door het bos, naar de rustplaats met infoborden bij de Beiers-Thüringse grens. We steken de voormalige grens over en bereiken de Kurfürstenstein aan Beierse zijde, de mooiste en oudste grenssteen uit 1513, met het bisschoppelijk-Bambergse en het keurvorstelijk-Saksische wapen. We volgen nu de Schönwappenweg met veel oude, historisch belangrijke wapenstenen op een aangenaam pad en een gemakkelijk bospad naar de Ziegelhütte (676 m boven zeeniveau). Hier is een zijpad naar de Lauensteiner Höhe met een fantastisch uitzicht op de Staffelberg, de torens van Slot Banz en Lehesten zeker de moeite waard.

We volgen echter het voet- en fietspad omlaag en dan verder langs de weg naar de Zigeunerbuche en kort over een bosgebied naar Steinbach a.Wald. De vrij imposante beuk die op 2.8.1950 is geplant, is de opvolger van de oorspronkelijke beuk die herinnerde aan 5.10.1530 toen Dr. Martin Luther met keurvorstelijk Geleit van Coburg via Judenbach naar Lehesten reisde en daar in de kerk preekte.

De plaats, voor het eerst genoemd in 1190, was al sinds 1187 eigendom van het klooster Langheim. Ongeveer aan het begin van de 13e eeuw werd begonnen met de bouw van een 18 meter hoge torenheuvel, ter bescherming, als toevluchtsoord in oorlogstijden en als opslagplaats. Hieruit ontwikkelde zich de nog steeds bestaande vestingkerk. Twee brugstenen, vervaardigd in 1984 door de academische beeldhouwer Heinrich Schreiber uit Kronach, aan weerszijden van de spoorbrug begroeten de wandelaar. De brug tussen de twee stenen moet een teken van verbinding en samenwerking tussen Thüringen en Beieren zijn. Deze kunstwerken moesten tijdens de deling van Duitsland de wens tot hereniging van beide Duitse staten benadrukken. Weldra bereiken we de echte waterverdelingsobelisk bij de rotonde aan de rand van het dorp van Steinbach am Wald. De in 1850 gecreëerde en in 1956 vernieuwde waterverdelingssteen (624 boven zeeniveau) getuigt ervan dat de Rennsteig over de volledige lengte het water verdeelt naar het noorden richting de Elbe en naar het zuiden richting de Main en de Rijn. In het midden van het verkeersplein staat de artistieke replica van deze obelisk.

Na de waterverdelingsobelisken (aan de B 85) volgt de oorspronkelijke route van de Rennsteig tot aan de Schildwiese bij Kleintettau langs de B 85. Op dit weinig aantrekkelijke stuk hebben we hier geen verdere uitleg nodig. De wandelaar die de oorspronkelijke route wil volgen, blijft tot aan de Schildwiese parallel aan de St 2209 op het voet- en fietspad.

We volgen de komende bijna 9 km het alternatieve Rennsteig-pad (blauw R), passeren de rotonde en wandelen een paar meter langs de weg tot we al snel rechtsaf het bos in slaan. Met het alternatieve Rennsteig-pad wandelen we door goed onderhouden bospercelen naar de Drei Brüder.

Het betreft een kruis dat nog steeds aan de oude heerweg staat, maar niet meer op de oorspronkelijke route van de Rennsteig. Daar zouden in 1634 drie leden van een protestantse familie op de vlucht door de wraakzuchtige Kronachern zijn betrapt en jammerlijk zijn verminkt. Vanaf de bosingang informeren tekst- en beeldborden ons tot hier over interessante zaken in het bos uit heden en verleden.

In het bos komen we al snel bij de Märchenwiese en de Brandstätte van het Waldhaus Weidmannsheil (680 m gedenksteen), dat in een lange, gevarieerde geschiedenis veranderde in het Hotel Weidmannsheil, dat op 29 februari 1988 door brandstichting werd vernietigd. Op 24.05.1896 werd in het Waldhaus de Rennsteigvereniging opgericht. Kort daarna komen we bij de Rote Turm. Dit is een beschilderde boomstronk, waarnaar jonge renners (en eerder arbeiders bij de spoorwegbouw) werden gestuurd met een 13 pond zware sleutel voor beklimming.

We wandelen door wisselende bospercelen, met infoborden van het bosbeheer Rothenkirchen over het bos, verder tot we na een weide bij de Schildwiese komen.

We weten van Martin Weber dat hier aan de staatsgrens Beieren-Thüringen al in 1414 tol werd geheven en dat er in 1454 een tolhuisje stond dat was omgebouwd voor tolheffing. Nu is het niet ver meer naar de schuilhut van Kleintettau en naar de twee historische grensstenen (689 m) die vandaag de dag de Beiers-Thüringse grens markeren. Aan Beierse zijde prijkt de Brandenburgse adelaar met het gevierendeelde Hohenzollernschild. Aan Thüringse zijde toont de grenssteen het wapen van het hertogdom Saksen.

We wandelen rechtdoor, steken een kort stukje weer Thürings grondgebied over en komen na het nog Beierse Kuhwald definitief in Thüringen. Hier stak ooit een spits toelopende smalle wig van de DDR naar Kleintettau. Langs Himmelreich bereiken we op verschillende manieren rechtstreeks via wisselende velden de Kalten Küche, een van de belangrijkste bergpassen en pleisterplaatsen; een historische plek die vele hoogwaardigheidsbekleders en grote legermachten in de loop van het verleden passeerden. Diverse infoborden en het info-centrum van drie natuurparken (Thüringer Wald, Thüringisches Schiefergebirge, Frankenwald) geven uitgebreide informatie. Julius Kober schrijft over deze plek: Hier gaat het Thüringer Woud inmiddels over in het Frankenwald.